Ο Γεώργιος Δροσίνης (9 Δεκεμβρίου 1859 - 3 Ιανουαρίου 1951) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ανανεωτικής Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία.
Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπάππος του ήταν ο Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία,[1] χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Η Εστία", το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894.
Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε
πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν
γραμματέας του "Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων" που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ιδρυτής του Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας το 1922, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914-1920) και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926...
Η χρονολογία έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφάνισης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής.
Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του,
χωρίς όμως η ποιητική του τέχνη να παρουσιάσει κάποια εξέλιξη.
Τα πεζογραφικά έργα του Δροσίνη εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας:
απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του
λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας)
και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το
κύριο γνώρισμά των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός
χαρακτήρας. Παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του
δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν
συντηρητικότερες, κάτι που αποτελεί μια από τις βασικές αδυναμίες του
πεζογραφικού του έργου....
ΠΗΓΗ. http://el.wikipedia.org/
Ο
Λιβάνιος ήταν ο πολυγραφότερος συγγραφέας της αρχαιότητας, ο
«μεγαλύτερος ρήτορας και σοφιστής του αιώνα του», το «σταθερό πρότυπο
ύφους για όλους τους
μεταγενέστερους (βυζαντινούς) ρήτορες,
δασκάλους και ανθρώπους των γραμμάτων», δάσκαλος ο ίδιος του Μεγάλου
Βασιλείου, του Ιωάννου Χρυσοστόμου, αλλά και του Ιουλιανού. Το τεράστιο
σε όγκο έργο του αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ιστορικές πηγές
της ύστερης αρχαιότητας. Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα διάβαινε το
κατώφλι του Μεσαίωνα, ο Λιβάνιος υπερασπίστηκε τον ελληνικό πολιτισμό
και, παραμένοντας πεισματικά εθνικός, επέλεξε την οδό της αντιπαράθεσης
με τον μισαλλόδοξο σκοταδισμό των πιστών του χριστιανικού δόγματος. Στην
Ελλάδα, το όνομα και το έργο του παραμένουν εδώ και αιώνες στην αφάνεια
και η «επίσημη» φιλολογία τον αγνοεί σκανδαλωδώς...
Γεννημένος
στην Αντιόχεια (το 314 μ.Χ.), εγκατέλειψε τη στοργική του μητέρα για να
σπουδάσει στην Αθήνα. Του είχαν προσφέρει για σύζυγο μια πλούσια
κληρονόμο αν δεχόταν να μείνει στη γενέτειρά του, όμως ο Λιβάνιος δήλωσε
ότι θα αρνιόταν ακόμα και θεά να παντρευτεί, προκειμένου να αντικρύσει
της Αθήνας «καπνό αναθρώσκοντα». Τα λόγια των δασκάλων του, δεν τα
εκλάμβανε ως ιερούς χρησμούς αλλά ως αφετηρίες για τον ίδιο. Μέσα σ'
έναν λαβύρινθο σχολών και δασκάλων, στη μόρφωσή του συνέβαλε πάνω απ'
όλα ο ίδιος. Αφού δοκίμασε για ένα διάστημα την τύχη του ως δάσκαλος
στην Κωνσταντινούπολη και στη Νικομήδεια, επέστρεψε στην Αντιόχεια (το
354) και ίδρυσε σχολή που επί σαράντα χρόνια είχε τους περισσότερους
σπουδαστές και τη μεγαλύτερη φήμη σ' ολόκληρη την αυτοκρατορία....
Ο
Λιβάνιος δεν ήταν ιστορικός, αλλά αυτό που σήμερα θα λέγαμε φιλόλογος.
Δάσκαλος της ρητορικής και σοφιστής, αλλά όχι φιλόσοφος με την
αρχαιοελληνική έννοια. Στα πλαίσια του επαγγέλματός του, έγραψε αμέτρητα
ρητορικά γυμνάσματα (σώζονται 44), με θέματα εμπνευσμένα από την
ιστορία, τη μυθολογία και τα ομηρικά έπη. Επίσης, στα πλαίσια των
μαθημάτων του έγραφε πλήθος μικρά δοκίμια.
Οι μεγαλύτερες
έγνοιες του Λιβάνιου ήταν η παράδοση κι η ελληνική παιδεία και γλώσσα.
Υποτιμούσε επιδεικτικά οτιδήποτε το εξωελληνικό, είτε λατινικό ήταν αυτό
είτε ιουδαϊκό-χριστιανικό, διατηρώντας μια βαθιά πίστη στις αξίες του
ελληνικού πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν καταδέχτηκε να
μάθει ή να χρησιμοποιήσει ούτε μια λατινική λέξη.
Διαβάστε περισσότερα: Λιβάνιος: Υπέρ των ελληνικών ναών | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/4591#ixzz2N400G6lQ
