Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής.
Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του ποιητή:
«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην
Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό
μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν
επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα.
Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο
έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν
επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν
γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου.
Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».
Σήμερα η ποίησή του όχι μόνο έχει επικρατήσει στην Ελλάδα,
αλλά και κατέλαβε μία εξέχουσα θέση στην όλη ευρωπαϊκή ποίηση, ύστερα
από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του αρχικά στα Γαλλικά, Αγγλικά,
Γερμανικά και κατόπιν σε πολλές άλλες γλώσσες.
Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που αναγνώρισε ο ίδιος (τα λεγόμενα Αναγνωρισμένα), τα 37 Αποκηρυγμένα ποιήματά του, τα περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε, τα Ανέκδοτα, δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 Ατελή, που βρέθηκαν στα χαρτιά του χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή......
Ο ποιητής επεξεργαζόταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια
ολόκληρα, προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις
του υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν
ξανά τα ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα......
Ο Καβάφης, όπως κάθε ποιητής, λειτουργεί κυρίως μέσω των συμβόλων. Η
τέχνη του είναι η συγκέντρωση αρχετύπων, που δίνουν ένα φευγαλέο
υπαινικτικό νόημα στο λόγο του. Αντλεί μνήμες από το παρελθόν, και τις
αποθέτει στο παρόν, ενίοτε ως προειδοποίηση για τα μελλούμενα. Είναι
τέτοια η σχέση του με τη συλλογική ψυχή και τα περιεχόμενά της, που
θεωρείται προδρομικός της σχέσης της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα με τη
συλλογική συνείδηση.[9]
Ιδιαίτερο στοιχείο της τεχνικής του είναι μία σπάνιας υφής σκηνοθετική
ικανότητα αντίστοιχη με αυτήν που συναντάει κανείς στον πεζογραφικό ή
και θεατρικό λόγο. Άλλο ένα όμως χαρακτηριστικό του συμπληρωματικό του
προαναφερόμενου είναι η τάση, μέσω του λόγου του, να υποδύεται περσόνες.
Το εν λόγω χαρακτηριστικό δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ποίηση αλλά και
αινιγματικότητα μιας και είναι συχνά δυσδιάκριτο για τον αναγνώστη να
αναγνωρίσει μέσω τίνος προσώπου μιλάει ο ίδιος ο ποιητής και με ποιο
ταυτίζεται. Η συμβολιστική του τάση είναι έντονη και συνδυάζεται με λόγο
λιτό αλλά διαχρονικά επίκαιρο. Η ειρωνική διάθεση, αυτό που αποκλήθηκε καβαφική ειρωνεία
συνδυάζεται με την τραγικότητα της πραγματικότητας, για να καταστεί
κοινωνικά διδακτική και οι ηδονιστικοί του προσανατολισμοί ανακατεύονται
με κοινωνικές επισημάνσεις. Αναμφίβολα δεν είναι εύκολο να οριοθετήσει
κανείς ξεκάθαρα σε θεματικούς κύκλους την ποιητική του Καβάφη. Η ιστορία
ανακατεύεται με τις αισθήσεις και το στοχασμό σε μια ενιαία οντότητα,
αυτήν πιθανώς που ο ίδιος ο Καβάφης προσδιορίζει ως «ενιαίο καβαφικό
κύκλο», αλλά σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση, στον αμέσως επόμενο στίχο, η
εναλλαγή δικαιώνει όσους χαρακτήρισαν την καβαφική ποίηση πρωτεϊκή.........
Το 1932, ο
Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα,
όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια
από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής..
Περισ.βλ.http://el.wikipedia.org/
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας στις 1 Μαΐου 1909.
Ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας που σύντομα ξέπεσε. Έχασε τον αδερφό
του και τη μητέρα του από φυματίωση όταν ήταν μόλις 12 ετών, ενώ σε
πέντε χρόνια προσβλήθηκε και ο ίδιος από την ανίατη για την εποχή
ασθένεια. Νοσηλεύθηκε στη «Σωτηρία», όπου ήρθε σε επαφή με μαρξιστές και
διανοούμενους της εποχής και σε άλλα σανατόρια και ασπάσθηκε τις
προοδευτικές ιδέες.
Δούλεψε στο θέατρο ως ηθοποιός και χορευτής και σε εκδοτικούς οίκους
ως μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Η πρώτη του ποιητική συλλογή
εκδόθηκε το 1934 και είχε τον τίτλο «Τρακτέρ». Είχαν προηγηθεί
δημοσιεύσεις του σε φιλολογικά περιοδικά της εποχής.
Ακολούθησαν περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές, δοκίμια και
πεζά, καθώς και μεταφράσεις ποιημάτων ξένων ποιητών. Πολλές είναι οι
ποιητικές συλλογές που άφησε ανέκδοτες. Κάποιες από αυτές εκδόθηκαν ήδη,
ενώ έχει προγραμματισθεί η έκδοση και των υπολοίπων. Ανάμεσά τους είναι
τα έργα «Το τραγούδι της αδελφής μου», «Εαρινή Συμφωνία», «Επιτάφιος»,
«Το εμβατήριο του ωκεανού», «Πέτρινος χρόνος», «Ο άνθρωπος με το
γαρύφαλλο», «Μαρτυρίες», «Πέτρες, επαναλήψεις, κιγκλίδωμα», «Δεκαοχτώ
λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», «Ερωτικά», η εννεαλογία
«Εικονοστάσιο ανωνύμων αγίων», «Το τερατώδες αριστούργημα» , «Ιταλικό
τρίπτυχο», «Μονοβασιά» κ.α.
Στην Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του
Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και ως μέλος του ΚΚΕ. Τον Ιούλιο
του 1948 συνελήφθη και εξορίστηκε στο Κοντοπούλι της Λήμνου, στη
Μακρόνησο, στον Αη- Στράτη. Η απριλιανή χούντα του 67 τον συλλαμβάνει
και πάλι και τον στέλνει στη Γυάρο, στο Παρθένι της Λέρου και σε κατ’
οίκον περιορισμό στη Σάμο.
Οι πολιτικές περιπέτειες δεν ήταν χωρίς επιπτώσεις για τον ίδιο αλλά
και για το έργο του. Χειρόγραφά του καταστράφηκαν δύο φορές, μία κατά τη
διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας και μία κατά τη διάρκεια των
δεκεμβριανών, ενώ επί χρόνια ολόκληρα η ποίησή του δεν μπορούσε να
φτάσει στους αποδέκτες του. Απαγορεύονταν οι εκδόσεις έργων του όσο ήταν
εξόριστος ή σε ανώμαλες πολιτικές συνθήκες.
Παντρεύτηκε το 1954 την παιδίατρο Γαρυφαλιά Γεωργιάδου από τη Σάμο. Το 1955 γεννήθηκε η μονάκριβη κόρη του Ελευθερία (Έρη).
Το 1956 τιμήθηκε με το α’ κρατικό βραβείο ποίησης για το έργο του «Η
σονάτα του σεληνόφωτος». Πήρε επίσης πολλά βραβεία, μετάλλια και
παράσημα, και ανάμεσά τους το Διεθνές Βραβείο Λένιν για την ειρήνη.
Πολλοί δήμοι τον ανακήρυξαν επίτιμο δημότη τους. Οι φιλοσοφικές σχολές
των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Αθήνας τον ανακήρυξαν επίτιμο
διδάκτορα, όπως και πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού.
«Έφυγε» στις 11 Νοεμβρίου 1990 και κηδεύθηκε στη γενέτειρά του Μονεμβασιά.
ΠΗΓΗ. http://blogs.sch.gr/mikros82/archives/711
O Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (Κωνσταντινούπολη 1815 – 14 Απριλίου 1891 Αθήνα) ήταν ιστορικός που χαρακτηρίζεται από τους σύγχρονους ιστορικούς ως ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας.
Είναι ο θεμελιωτής της αντίληψης της ιστορικής συνέχειας της Ελλάδας
από την αρχαιότητα έως σήμερα, αφού καθιέρωσε στην διδασκαλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την τριμερή διαίρεση της ελληνικής ιστορίας (αρχαία, μεσαιωνική και νέα) και επιδίωξε να αναιρέσει τις κυρίαρχες εκείνη την εποχή απόψεις ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία
ήταν περίοδος παρακμής και εκφυλισμού που δεν αναγνωριζόταν ως τμήμα
της ελληνικής ιστορίας. Πιστεύεται ότι έθεσε τις βάσεις για τη
διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας.[1].......Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος συνέδεσε ιστορικά την αρχαιότητα με τη νεότερη Ελλάδα μέσω του Βυζαντίου. Τις ίδιες απόψεις είχε υποστηρίξει νωρίτερα ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος, στην εισαγωγή του στον τόμο της έκδοσης των δημοτικών τραγουδιών,
το 1852, καθώς επίσης και ο Βρετανός George Finlay τo 1851 στο "History
of Greece, from its Conquest by the Crusaders to its Conquest by the
Turks" και ο Γερμανός Τσινκάιτσεν[25]. Σύμφωνα με τον Παπαρρηγόπουλο, ο ελληνισμός δεν έσβησε ολοκληρωτικά με την ήττα των Ελλήνων από τους Ρωμαίους το 146
π.Χ., αλλά συνέχισε να υπάρχει και μάλιστα κατόρθωσε να αναγεννηθεί με
τη σύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία δεν ήταν εκφυλισμένο
υπόλειμμα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, αλλά αποτελούσε την αναβίωση
του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ως εναρκτήριο σημείο του Νέου
Ελληνισμού προσδιόρισε το 1204, δηλαδή την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους της Δ΄ Σταυροφορίας. Διαφώνησε με τον ιστορικό Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ, ο οποίος στο έργο του Ιστορία της χερσονήσου του Μωρέως κατά τον μεσαίωνα (1830 και 1836) υποστήριζε ότι ο ελληνικός πληθυσμός είχε εξαφανιστεί τον 6ο αι. μ.Χ., ύστερα από την κάθοδο σλαβικών φύλων, επομένως οι νεότεροι Έλληνες δεν είχαν καμία φυλετική συγγένεια με τους αρχαίους.
Επίσης, ο Παπαρρηγόπουλος ήταν ο πρώτος που μελέτησε αναλυτικά την περίοδο της βασιλείας των Ισαύρων,
καθώς και ο πρώτος που αναγνώρισε θετικά στοιχεία στις μεταρρυθμίσεις
τους. Κατέκρινε πολλά ιστορικά πρόσωπα για την φιλοτουρκική τους στάση,
όπως τον Ιωάννη Στ' Καντακουζηνό, ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα ως τον «Έλληνα σοσιαλιστή της ιε΄ εκατονταετηρίδος». Ο κύριος λόγος για τον οποίο απέδιδε μεγάλη σημασία στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία
ήταν το γεγονός ότι πίστευε πως αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ
του αρχαίου και του νέου ελληνισμού, καθώς η απόδειξη της ενότητας του
ελληνικού έθνους ήταν βασική επιδίωση του Παπαρρηγόπουλου. Πρέπει να
σημειωθεί ότι για τον Παπαρρηγόπουλο "(...)Ἑλληνικόν ἔθνος ὀνομάζονται
ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι ὁμιλοῦσι τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, ὡς ίδίαν αὐτῶν
γλώσσαν."[26]
Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο ο Παπαρρηγόπουλος θεωρούσε σημαντικό
το Βυζάντιο ήταν και η επίτευξη της πολιτικής ενότητας των Ελλήνων, που
απουσίαζε από την αρχαία Ελλάδα. Στις απόψεις του Παπαρρηγόπουλου για
την εθνική ενότητα αναγνωρίζεται η επίδραση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά και της διδασκαλίας του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Σχινά, με τον οποίο ο Παπαρρηγόπουλος είχε στενή σχέση......
Περισ.διαβ. http://el.wikipedia.org/wiki
